De attente perfectionist
Veel perfectionisten zijn heel behulpzaam en attent richting hun omgeving. Ze hebben vaak gevoelige antennes voor ‘de mens in nood’ en nemen automatisch de verantwoordelijkheid op zich om die ander te helpen, te adviseren of regelmatig belangstellend te informeren naar hun welzijn.
De sociale rekening-courant
Dit proces blijkt niet altijd geheel belangeloos te zijn; ergens bouwt zich een sociale rekening courant op. De aandacht voor het welzijn van de ander vormen als het ware een ‘potje’ naastenliefde waar je graag uit wilt putten in tijden van nood. Maar zo blijkt het in de praktijk vaak niet te werken. Regelmatig hoor ik klanten gefrustreerd roepen; ‘toen zij het moeilijk had, stond ik altijd voor haar klaar. En nu ik het nodig heb, geeft ze niet thuis!”
Ook bij leidinggevenden met een perfectionistische inslag hoor ik dit vaak terug. De empathisch, coachende leidinggevende ontziet de medewerker met privé problemen of stressklachten, voorziet diegene regelmatig van complimentjes, informeert en geeft aandacht enzovoort. Maar als die medewerker vervolgens toch uitvalt, verwacht de leidinggevende in de weg naar herstel veel loyaliteit en inzet, en krijgt daarbij regelmatig de deksel op zijn of haar neus.
Ben je echt als enige zo attent?
Veel mensen zien dat attente gedrag, die extra aandacht helemaal niet als ‘extra’ of bijzonder. Het past namelijk in hun verwachtingspatroon van die collega, vriendin of leidinggevende. Dus zijn zij zich totaal niet bewust van dat ‘potje’ waar zij blijkbaar ook nog een duit in zouden moeten doen. Verder hebben de meeste mensen het idee dat ze zelf ook attent en oprecht geïnteresseerd zijn in anderen. En zij weten niet dat jij dat altijd naar iedereen doet en krijgen daar maar een klein stukje van mee. En dat stukje komt wel overeen met gedrag dat zij zelf met enige regelmaat laten zien.
Zorg voor meer balans in ‘voor wat hoort wat’
De grote vraag is, is jouw attente gedrag echt volledig gericht op het welzijn van die ander, of ook (vooral) voor jezelf? Het is onderzocht dat iets voor een ander doen, het geven, de schenker ook een goed gevoel geeft. We kennen allemaal de voorpret van het kopen van een prachtig, verrassend cadeau en de voldoening die het geeft als je een ander daarvan ziet genieten.
Maar als jij altijd degene bent die als eerste, en ook nog de meest attente van het stel bent, mag je jezelf afvragen wat het je nog meer oplevert. Het creëert namelijk ook een bepaalde onbalans in de verhoudingen…. ‘Je hebt mij nodig, ik ben sterker, zorgzamer enzovoort…’ Dit kan onbewust bijdragen aan jouw goede gevoel als ‘gever’ maar ook aan een minder goed gevoel bij de ‘ontvanger’. En in een ongelijke verhouding krijg je een terugtrekkende beweging; ‘als ik het toch niet van jou kan winnen, ga ik daar ook geen moeite meer voor doen..’ Meer balans in ‘voor wat hoort wat’ geeft dan ook een gelijkwaardigere verhouding. Dat kan voor jou dus betekenen dat je minder attent moet zijn dan je gewend bent. En eens moet kijken hoe je gelijkwaardiger met elkaar om kunt gaan. Misschien zelfs door een keer hulp te vragen…. Dat zou de rekening-courant pas echt weer in balans brengen!
Hedwig